Vrijdag, gisteren en ik wandel de stad binnen. In de Hanswijkstraat is een bruine kroeg: “’t Sas” Ik ga er wel eens langs voor een koffie. De bejaarde uitbaatster geeft mij niet alleen een koffie maar ook een krant om het mij naar wens te maken. Momenten die je moet koesteren. ’t Sas is echter al een tijdje dicht. Tegen de venster plakt een blad met tekst en uitleg. De zaak is gesloten vanaf 22 maart wegens medische redenen. Er stond oorspronkelijk een tweede regel onder met de datum van de wederopening. Die is recent, met een dikke, zwarte stift, doorstreept.

’s Middag wandel ik naar de Ijzerenleen. Café The Bridge is een gelijkaardig verhaal.
Bij Irma bestelde ik een koffie en kreeg er de vraag : “Wil je misschien de gazet lezen? “ Ook hier hangt er nu een papier . De gele kleur doet mij vermoeden dat er verbouwingswerken gepland zijn. Dichterbij lijkt het om een uitvergroot overlijdensbericht te gaan. Irma wordt vandaag begraven. Ook al ken ik die dame maar amper een jaartje ik ben er eventjes van uit mijn lood geslagen.

Terug op school zoek ik de rust van mijn klaslokaal. Het is nog middagpauze en tijd om alles klaar te zetten voor de lessen die nog komen. Er wordt aangeklopt. “ Mijnheer, wil jij naar de turnzaal komen, dan mogen wij er voetbal spelen” Ik kan tientallen redenen opwerpen om niet op het verzoek in te gaan maar ik hoor mijzelf ” Natuurlijk” zeggen. Een dozijn kinderen zijn tevreden als ik mijn verschijning maak, dus zijn er dertien tevreden mensen. Ze spelen stevig, maar gelukkig niet op leven en dood. Daar zijn ze nog veel te jong voor.

(Tekst: Jan Amelinckx)

Mijn computer, een Apple, was helemaal vastgelopen. Ik gebruik hem, de facto, bij het schrijven, al dan niet vergezeld van beeldmateriaal. Dat had je waarschijnlijk al kunnen vaststellen. Maar het is vooral de dagtaak, in het onderwijs, die het hebben van een computer, noodzakelijk maakt.

Op het einde van de vaart, in Leuven, kan ik mij een Apple center herinneren. Het wordt gemakkelijker teruggevonden dan een bijhorende parkeerplaats. Ik plaats het ding op de toonbank met de melding dat hij ziek is. De jonge verkoopster gaat op zoek naar een technieker en vraagt, langs haar neus weg, hoe oud mijn computer wel is. “ Acht jaar , daar gaan wij zeker geen wisselstukken meer voor hebben, dat is al meer vintage!”Ik pas eventjes de truc van mijn computer toe en zwijg als vermoord.

Mits wat elektronische overbruggingen, deleten en herprogrammeren van programma’s, zonder de obligate aanpassing van paswoorden te vergeten, wil mijn computer opnieuw zijn samenwerking verlenen. Bovendien was het helemaal gratis, ook iets uit een ver verleden.

Terug naar de auto, computer erin en fiets eruit. Die fiets ? 25 jaar mevrouw, een Ferrari rode Koga Myata met een levenslange garantie. De kader is ( zoals ik? ) van staal, aan de zware kant maar erg comfortabel. Behalve die kader en de remmen is al de rest allemaal al minsten één keer geüpdatet. Mijn vrouw is er ook bij. Wat ? Maar zwijg nu eens over vintage. Ze heeft zich mijn TREK- fiets toegeëigend . Fiets en vrouw hebben meestal nog de originele stukken. Banden worden opgepompt en halen opgelucht adem. Zonder paswoordjes te gebruiken kunnen we richting Pellenberg rijden. Plaatsnamen met die laatste lettergreep genieten duidelijk mijn voorkeur. Mijn echtgenote had zich graag wat langer op de vlakte gehouden maar moet wettelijk haar man volgen natuurlijk. Soms doe ik een toegift en kies voor een vlakkere strook. Dat die dan bezaaid is met kasseien is voor mij een pluspunt, voor haar iets minder. Alhoewel, die lage rugpijn waarmee ze kampte, lijkt door deze schoktherapie beter te zijn. Het is een keigoed middel.

En ze fietsen nog lang en gelukkig.

(Tekst + foto: Jan Amelinckx)